Jak pomóc dziecku, które nie wyraża swoich potrzeb, nie mówi, czego chce, a czego nie chce. Od ponad dziesięciu lat staram się je wspierać, ale mimo całej mojej miłości i troski, a także kilkuletniej terapii, wydaje mi się, że jest gorzej, a nie lepiej. Staram się małymi krokami przekazywać mu odpowiedzialność, ale ono niczego nie chce, niczego nie potrzebuje, nie jest nawet zainteresowane rówieśnikami. Jest stale sfrustrowane i nikt nie może mu pomóc – ani terapeuci, ani my, ani dziadkowie.
Jak powinnam postępować w takiej sytuacji? Ale przede wszystkim: jak pomóc mojemu dziecku?
Przestać pomagać, żeby pomóc
Odpowiedź Jespera Juula
Jeśli próbujemy komuś bezskutecznie pomagać przez dłuższy czas, to często osiągamy odwrotny efekt: taka osoba uzależnia się od naszej pomocy i staje się jeszcze bardziej niesamodzielna i jeszcze mniej odpowiedzialna.
Czasami zastanawiam się, co myślą sobie terapeuci. Dlaczego kontynuują terapię, która ewidentnie nie przynosi żadnego efektu ani nawet nie daje nadziei na zmianę? Dlaczego nie uznają swojej niemocy i po prostu się nie wycofają? Każdy, kto bierze udział w terapii, ma nadzieję, choćby nieświadomą, że ona mu pomoże. Jeśli tak się nie dzieje, to szuka winy w sobie i przez to jeszcze bardziej się pogrąża. Traci przez to resztki poczucia własnej wartości.
Okaż miłość, zamiast na siłę pomagać
Podobna logika dotyczy rodziców. Nie powinni czynić dziecka ofiarą własnej niezdolności do pomocy. Proszę więc przestać tak bardzo się starać i zabiegać o poprawę stanu Pani dziecka, a zamiast tego po prostu dać mu całą swoją miłość.
To będzie bardzo trudne, bo Pani miłość i troska zawsze były opakowane w kategorię „Pomoc”. Ale takie posunięcie przynajmniej postawi Panią i dziecko w tej samej bolesnej sytuacji: oboje będziecie teraz musieli zająć się sobą i każde z was będzie musiało przejąć za siebie odpowiedzialność.
Moja rada jest taka, żeby oznajmiła mu Pani zmianę swojego nastawienia: „Kocham cię ponad wszystko na świecie i przez wiele lat próbowałam ci pomóc. Muszę w końcu przyznać, że moje próby nie okazały się szczególnie pomocne. Przykro mi, że potrzebowałam tyle czasu, żeby to zauważyć. Od tej chwili nie będę już próbować brać za ciebie odpowiedzialności. Mam nadzieję, że sam to zrobisz. Zawsze jednak będę cię kochać i zawsze będę przy tobie”.
Nie mogę obiecać, że takie postawienie sprawy przyniesie oczekiwany efekt. Ale widziałem naprawdę wiele dzieci, nastolatków i dorosłych, którzy dopiero wtedy przejęli odpowiedzialność za swoje życie, kiedy wszyscy „pomagający” wreszcie ustąpili.
Nasze książki pomagające w wychowaniu dzieci
Kliknij na okładkę książki,
- przeczytaj opis książki, opinie, fragmenty, cytaty i spis treści,
- książki są dostępne jako e-booki (również PDF) oraz w wersji papierowej.
Inne artykuły Jespera Juula dla rodziców
- Czy terapia może pomóc każdemu? Jak wybrać skuteczną metodę terapii?
- Nadmiar troski jest dla dziecka jak trucizna. Nadopiekuńczy rodzice
* Tytuł i śródtytuły pochodzą od Redakcji.
