Moja dorosła córka nie chce ze mną rozmawiać, unika kontaktu

Kiedy dorosłe dzieci znikają z domu

Jestem matką trzydziestoletniej córki, którą wychowałam z największą troską i miłością. Późniejszy rozwód z mężem nastąpił z mojej inicjatywy. Córka miała wtedy dwanaście lat, ale okazało się, że możemy nadal żyć razem w tym samym domu, prowadząc dwa oddzielne gospodarstwa domowe. Dlatego przez cały czas miała stały kontakt z obojgiem rodziców.

Większą część czasu wolnego spędzałam z nią i był to dla mnie bardzo ważny punkt zaczepienia. Jednak świadomie zwracałam uwagę, żeby nie traktować jej jako rekompensaty za brak partnera. Naturalnie, rozwód rodziców był dla niej szokiem, ale udało nam się, pozostać z we wzajemnej przyjaźni. Jeszcze dzisiaj wszyscy razem spędzamy tradycyjne święta i urodziny. W rozmowach z byłym mężem córka nigdy nie była traktowana jako element przetargowy i zależało nam, aby rozwód był dla niej jak najmniejszym obciążeniem.

Moja dorosła córka nie chce ze mną rozmawiać i unika kontaktu. Zdjęcie: Pixabay

Córka nie chce mieć ze mną stałego kontaktu

W międzyczasie skończyła trzydzieści lat, doświadczyła różnych radości i problemów dorosłości, skończyła studia i zaczęła pracę. Kiedy spotykamy się, jest niezwykle miła i współczująca i potrafimy ze sobą szczerze rozmawiać. Jednak nie udaje mi się już pozostawać z nią w stałym kontakcie. Wiem, że jest bardzo zajęta i ma dużo pracy. Dlatego muszę zadowalać się bardzo nieregularnymi wiadomościami. Często odpowiada z dużym opóźnieniem i bardzo zdawkowo.

Zauważam, że często usprawiedliwiam się przed nią, że przeszkadzam, albo proszę chociaż o krótką wiadomość. Niekiedy złoszczę się, że nie odpowiada, i obiecuję sobie, że przestanę do niej w ogóle dzwonić.

Wiem, że rodzice nie są dla dorosłych dzieci już szczególnie interesujący. Nie chcę grać jakiejś wielkiej roli w życiu córki, ale chciałabym od czasu do czasu wiedzieć, co u niej słychać. Czuję się coraz bardziej bezradna. Mój przyjaciel uważa, że za bardzo się jej narzucam. Czy mam w ogóle wycofać się i poczekać, aż ona przejmie inicjatywę? Wciąż jest najważniejszą osobą w moim życiu. A może to jest właśnie problem?

Odpowiedź Jespera Juula

Może tak być, że właśnie w ostatnim zdaniu znajduje się wyjaśnienie Pani problemu. I może właśnie dlatego, córka czuje, że musi się od Pani bardziej zdystansować. Bycie sensem życia swojej matki to dla niej zbyt wielki ciężar.

Kompetencje relacyjne w edukacji. Reklama najnowszej książki Jespera Juula

To, co Pani jej dała od siebie, było dla niej potrzebne przez pierwszych piętnaście lat życia, ale potem potrzebowała matki, która trzyma się bardziej z tyłu.

Co zrobić, żeby poprawić relacje z córką?

Wydaje mi się, że powinna Pani jak najszybciej zmienić sposób komunikowania się z córką. Jest Pani zbyt uprzejma, zbyt wyważona i niezobowiązująca, a to utrudnia jej prowadzenie z Panią autentycznej rozmowy. Obie czujecie lęk przed tym, żeby się nawzajem nie zranić i nie naruszyć Waszej wewnętrznej więzi. Lepiej jest jednak powiedzieć wprost, czego chciałaby Pani od córki, i poprosić ją o uczciwą odpowiedź, co ona chciałaby Pani dać.

Pani koncentrowała się zawsze na potrzebach córki, ale teraz przyszedł czas na Pani potrzeby. Także te związane z jej osobą. Oczywiście, nie jest ona w żaden sposób zobowiązana, żeby dać Pani to, czego Pani chce, ale nigdy nie jest za późno, żeby zbudować nową relację. Powinna ona opierać się na uczciwej komunikacji i otwartym przekazie. Niech Pani postara się po prostu być szczera wobec samej siebie.