dzieci • rodzice • wychowanie
Koszt wysyłki od 5,-zł. Darmowa wysyłka za zamówienie powyżej 200,-zł.
Jesper Juul
W niniejszej książce Jesper Juul prezentuje własne spojrzenie na problem stawiania dzieciom granic. Według niego, dorośli zbyt często sami przekraczają swoje granice, zgadzając się na rzeczy, na które wcale nie mają ochoty. Dlatego skuteczne wyznaczanie swojej przestrzeni w relacji z dzieckiem wymaga umiejętności otwartego mówienia „Tak” i „Nie”.
Równie ważne jak rodzicielskie granice są jednak także granice komunikowane dorosłym przez dzieci. Jeśli rodzice chcą, aby ich granice były respektowane, sami muszą poważnie traktować granice swoich dzieci.
Taka wzajemna nauka wyznaczania i komunikowania tego, co jest dla nas akceptowalne, a co nie, wymaga dużo czasu. Wymaga także autentycznej relacji, w której dorosły otwarcie mówi o swoich potrzebach i uczuciach (w tym także frustracjach), nie zrzucając z tego powodu odpowiedzialności na dziecko. W przeciwnym razie problem granic szybko może przerodzić się w serię destrukcyjnych konfliktów w rodzinie.
Jesper Juul zawsze podkreśla, że władzę w domu sprawują dorośli, jednak władza to także odpowiedzialność. Rodzic-przywódca bierze na siebie odpowiedzialność także za to, aby w rodzinie każdy czuł swobodę wyznaczania i otwartego wyrażania własnych granic, ale także respektował granice innych.
24,00 zł
Tytuł oryginału: Her er jeg! Hvem er du?
Tłumaczenie: Dariusz Syska
Niektóre granice osobiste wynieśliśmy z domu rodzinnego. Jeśli sprawdziły się one dla obu stron, a rodzice przekazywali je nam przyjaźnie i z szacunkiem, to warto przekazywać je dalej własnym dzieciom. Inne z kolei miały może sens trzydzieści lat temu, ale obecnie stały się mniej lub bardziej zbędne. W ich miejsce wchodzą takie, o których nasi rodzice nawet nie myśleli.
Z pewnością w naszym domu rodzinnym przestrzegano także granic, które były zupełnie nierozumne, a do tego w jakiś sposób naruszały naszą integralność. Często dystansujemy się do nich, obiecując sobie, że nasze dzieci nigdy nie będą traktowane w taki sposób, a mimo to po jakim czasie wchodzimy w buty naszych rodziców. Dzieje się tak nie dlatego, że jesteśmy głupi albo niewrażliwi, tylko z powodu miłości i zaufania, jakie mieliśmy do swojej matki i swojego ojca. Współdziałaliśmy z nimi tak długo, jak się dało, a kiedy stało się to zbyt bolesne, dochodziliśmy do wniosku, że to z nami jest coś nie w porządku: obwinialiśmy samych siebie, wierząc, że zasługujemy na takie traktowanie, jakie nas spotykało.
Z czasem zapomnieliśmy o tym, co sprawiało nam największy ból, ponieważ był zbyt duży, żeby nosić go w sobie. A kiedy po latach mamy swoje dzieci, pojawia się on na nowo w naszym życiu, lecz już nie jako ból, ale jako zachowanie analogiczne do zachowania naszych rodziców. W ten sposób przekazujemy go dalej, zamiast wziąć za niego odpowiedzialność.
Na szczęście nasi partnerzy, z którymi decydujemy się mieć dzieci, wynoszą z dzieciństwa inne doświadczenia niż my. Zazwyczaj łatwiej im dostrzec nasze czułe punkty, a nam łatwiej dostrzec ich wrażliwe miejsca. Jeśli taka wzajemna czujność jednak nie wystarczy, zalecałbym rodzicom zwracać uwagę na takie sytuacje, w których wybuchamy największą złością na dzieci. Często wydaje się ona irracjonalna i stoi w sprzeczności z naszą ogólną postawą rodzicielską ? co właśnie świadczy o tym, że określone sytuacje dotykają naszych bolesnych ran z przeszłości.
Tyle na temat dziedzictwa, które wynosimy z domu rodzinnego. Oprócz tego mamy jeszcze mnóstwo rozmaitych doświadczeń i wiedzy, pozbieranych w szkole, z telewizji i książek, od rodzeństwa, przyjaciół i sąsiadów. Niektóre z tych rzeczy znajdują zastosowanie w naszych rodzinach, inne się do tego nie nadają.
Całość naszego bagażu z przeszłości staje się najbardziej widoczny, kiedy włącza się nasza rodzicielska automatyczna sekretarka.
Gdy zabieramy dziecko do miasta, do znajomych albo do restauracji, automatyczna sekretarka mówi: "Powiedz dzień dobry!", mimo że dziecko właśnie zamierza się przywitać. Automat poucza: "Umyj ręce!", gdy ono właśnie sięga po mydło. Dzieci uczą się z czasem ignorować takie pouczenia, ale sam przekaz trudno zignorować. Jego treść jest następująca: "Gdybyśmy ci nie przypominali, nic byś sam(a) dobrze nie zrobił(a)".
Wielu rodzicom przydałoby się czasami nagrać samych siebie i posłuchać. Mniej więcej połowa wszystkiego, co automatycznie wychodzi z naszych ust, przy bliższym oglądzie okazuje się zupełnie zbędna, a i większą część pozostałej połowy także można sobie darować bez straty dla relacji.
* * *
Zasadnicze pytanie brzmi: Czy w ogóle istnieją jakieś określone granice, które musimy wyznaczać naszym dzieciom? Jeśli abstrahujemy od zupełnie zasadniczych reguł zachowania, takich jak, na przykład, nieprzebieganie przez jezdnię na czerwonym świetle i temu podobne, to odpowiedź brzmi: Nie, nie ma takich reguł.
Każdy rodzic sam musi ustalić granice, jakie chce wyznaczyć wokół siebie, żeby czuć się dobrze ze sobą i swoimi dziećmi.
Każdy sam musi odpowiedzieć sobie na pytanie: Jak mam się odgrodzić w relacji ze swoimi dziećmi, żeby zostawić jakąś przestrzeń dla siebie, a jednocześnie zadbać o wzajemny kontakt i bliskość, których wszyscy pragniemy?
Jesper Juul, O granicach. Kompetentne relacje z dzieckiem, Wydawnictwo MiND 2020
Jeden z najsłynniejszych liderów przełomu we współczesnej pedagogice. Zawdzięczamy mu odejście od wychowania autorytarnego i permisywizmu.
Propaguje idee szacunku i współdziałania we wzajemnych relacjach z dzieckiem oraz dojrzałe przywództwo dorosłych.
Więcej o Jesperze Juulu oraz jego wszystkie książki: Jesper Juul - informacje o autorze i książki
| Format: | książka papierowa, e-book, audiobook |
|---|
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.