Dzieci potrzebują rodziców, którzy potrafią zadbać o siebie

Panie Juul, prawie codziennie jestem na granicy wytrzymałości i brakuje mi już sił, żeby się emocjonalnie i psychicznie wyciszyć po całym dniu na najwyższych obrotach. Moje dzieci są bardzo angażujące, córka ma cztery lata, a syn dziewiętnaście miesięcy. Syna karmię jeszcze piersią, oboje śpią w naszym łóżku.

Staram się kochać je takimi, jakie są, ale oboje tak mi dają popalić, że szybko tracę cierpliwość. Wygląda to tak, jakby zawsze dokładnie wiedzieli, czego chcą, i nikt na świecie nie był w stanie odwieść ich zamiarów. Każde zajęcie z nimi to dla mnie tylko źródło stresu.

Dzieci potrzebują rodziców którzy potrafią zadbać o siebie — Dzieci potrzebują rodziców, którzy potrafią zadbać o siebie. Zdjęcie: Pixabay

Córce bardzo trudno przychodzi dostosowywanie się do kogoś i zawsze chce postawić na swoim. Jest nastawiona strasznie buntowniczo, a ja nie chciałabym zranić jej integralności. Od kiedy odkryła, że jej brat także lubi stawiać wobec niej na swoim, dochodzi między nimi do ciągłych kłótni.

Nigdy nie wiem, kiedy mam interweniować ani jak mam reagować, gdy na przykład, wyrywa mu brutalnie zabawkę z ręki albo go bije. Do tego często oboje sprzysięgają się przeciwko mnie i wtedy to już mam autentyczną chęć, żeby gdzieś uciec. Starsza córka uczy małego niedozwolonych rzeczy, na przykład wspinania się na meble albo bicia mnie. Nie wiem, co mam wtedy robić. Muszę też dodać, że praktycznie wychowuję dzieci sama, bo mąż dużo pracuje, a ja nie mam wokół siebie żadnej rodziny.

Odpowiedź Jespera Juula

Pierwsze, co mi się nasuwa po lekturze Pani listu, to rada: „Proszę wreszcie zatroszczyć się o siebie!”. Ale wtedy uświadamiam sobie, że przecież właśnie zadbanie o siebie sprawia Pani największą trudność.

Nie znając wielu szczegółów, odnoszę wrażenie, że w Pani domu rządzą dwie główne zasady wychowawcze:

z jednej strony za wszelką cenę chronić integralność dzieci,
z drugiej pozwalać na łamanie własnej integralności.

Pani tak bardzo stara się chronić integralność swoich córki i syna, że zapomina o tym, żeby chronić także swoją osobistą integralność. Stale spycha Pani swoje osobiste granice i wartości na drugi plan.

Jakie są Twoje potrzeby i granice?

Konsekwencją tego stanu rzeczy jest sposób, w jaki Pani córka traktuje młodszego brata. Jej zachowanie pokazuje, że nie miała jeszcze okazji doświadczyć integralności innych ludzi. Innymi słowy: Pani córka nie miała do tej pory okazji dowiedzieć, jakie są Pani osobiste potrzeby i granice.

Kompetencje relacyjne w edukacji Reklama książki — Kompetencje relacyjne w edukacji. Reklama najnowszej książki Jespera Juula

Ten „błąd”, który się Pani przytrafił (choć oczywiście mogę się tu mylić!) nie jest niczym niezwykłym. Wielu rodziców myśli głównie o tym, co jest dobre albo złe dla ich dzieci, a o nie o tym, co jest dobre albo złe dla nich jako rodziców.

Nie wiem, czy Pani zapomina o tym, żeby traktować siebie tak samo poważnie jak dzieci, czy też Pani własna integralność została stłamszona, kiedy była Pani dzieckiem. Dlatego nie mogę Pani zaproponować właściwie nic więcej poza jedną radą: „Proszę przestać dawać z siebie sto procent dzieciom”. To jest dużo więcej niż one potrzebują!

Musisz zadbać o siebie!

Dzieci potrzebują przede wszystkim rodziców, którzy potrafią zatroszczyć się o siebie i stawiać swoje priorytety w zależności od własnych potrzeb. Na pewno byłoby Pani łatwiej, gdyby miała Pani przy sobie empatycznego partnera, który mógłby Panią wesprzeć czymś więcej niż tylko okazjonalnym „wyręczeniem” w obowiązkach. A może mogłaby Pani porozmawiać o tym z mężem?