Czy matka może być egoistką? Poświęciłam życie dla swoich dzieci!

„Jesteś egoistką” jako komplement

Jestem rozwiedzioną matką pięciorga dzieci w wieku od pięciu do dwudziestu dwóch lat. Starsze nie mieszkają już ze mną, a trójka młodszych żyje na zmianę ze mną i z ich ojcem. Po rozwodzie nie związałam się z nikim, natomiast mój ex-mąż ma nową partnerkę.

Poświęciłam życie dla swoich dzieci

Kiedy patrzę wstecz, to widzę, że żyłam tylko dla moich dzieci i dla mojej rodziny, godząc się na poniżenie i upokorzenie ze strony męża. Natomiast muszę przyznać, że był on i jest wspaniałym ojcem, który spędza wiele czasu z dziećmi. Nie było mi łatwo rozstać się z nim po tylu latach i wpadłam z tego powodu w depresję. Jednak był to dla mnie wyzwalający cios. Myślę, że wiele kobiet znajduje się w podobnej sytuacji, w jakiej ja wtedy żyłam.

Teraz chcę być przede wszystkim dobrą matką dla moich dzieci. Bardzo martwi mnie także jednak dwudziestojednoletnia córka, która zagubiła się chyba w swoim życiu.

Odpowiedź Jespera Juula

Ma Pani rację, pisząc, że wiele kobiet znajduje się w bardzo podobnej sytuacji, żyjąc w cieniu swoich mężów. Mam nadzieję, że zdaje sobie Pani sprawę, iż do ustanowienia takiej dynastii w domu potrzeba dwóch osób. Nie będę zatem mówił o Pani mężu poza tym, że – podobnie jak Pani – żyje on z pewnością tak, jak najlepiej potrafi.

Matka w roli ofiary

Jeśli natomiast chodzi o Panią, to wydaje mi się, że w małżeństwie weszła Pani w rolę ofiary. Mogę sobie wyobrazić, że Pani dwudziestojednoletnia córka zachowuje się wobec Pani bardzo krytycznie i ma do Pani najmniej zaufania. Stoi pomiędzy swoją matką, która przez całe życie była matką, i ojcem, który, jak się zdaje, całkiem dobrze sobie w życiu radzi. Skąd ma więc czerpać siłę i bezpieczeństwo, których potrzebuje dla swojego rozwoju?

Mam wrażenie, że wciąż zdarza się Pani robić to, co Pani tak dobrze zna z przeszłości, czyli „oszczędzać” swoim dzieciom różnych uczuć i doświadczeń. Być może jest to „instynkt matki”, ale nie zmienia to faktu, jego skutki nie są zbyt konstruktywne dla nikogo.

Jakim wzorem kobiety jest matka dla córki?

Kompetencje relacyjne w edukacji. Reklama najnowszej książki Jespera Juula

Bardzo ważne jest, żeby zaczęła Pani być dla córki innym wzorem kobiety. W przeciwnym razie zachodzi ryzyko, że będzie ona naśladować swojego ojca, a wtedy spotka Panią z jej strony dokładnie to samo, co spotkało Panią ze strony byłego męża.

Moja rada dla Pani jest następująca: Proszę mówić po prostu prawdę o sobie, porzucając wszelkie możliwe strategie. Niech będzie Pani zwyczajnie wierna samej sobie. Proszę nie wpadać ponownie w tę samą pułapkę wobec swoich dzieci, w której była Pani z byłym mężem.

Przez jakiś czas może się Pani czuć „egoistką”, ale proszę przyjąć, że oznacza to, iż jest Pani na właściwej drodze. Gdy inni tak o Pani powiedzą, proszę to przyjąć jako komplement. Polecam Pani wspaniałą książkę amerykańskiej psychoterapeutki Robin Norwood pt. „Kobiety, które kochają za bardzo”, która pomogła tysiącom kobiet w odzyskaniu szacunku dla siebie. I tego też Pani życzę!